Siya, aniya, na tahimik na humihigop ng kape sa sulok
ng durungawang bumubukas sa kalye—bale ba’y mula
dito, hinahagod niya ng tingin ang bawat dumaraan:
tao o makina, ibon o alikabok—ang isang gurang na
pleyboy. Ito’y narinig ko minsang magsalo kami
ng brandy ng isang gwardya nang off-duty ito. Dito
sa café nagpapalipas ang matanda ng isang oras upang
sa isang takdang sandali, ito’y tumayo’t muling
magmaneho pa-norte, kung saan man iyon. Naalala
ko tuloy ang istorya ni Ernest Hemingway.
Dagdag pa ng sikyu: may asawa’t anak na rin yan,
bagamat lubhang magulo ang buhay. Mahilig daw sa
bata. At sa impit na hagikhik, muli kaming
magpipingkian ng baso bilang seremonya ng mga
taong may pinagsaluhang sikreto sa mundo. Bihira na
rin akong mapadako sa café na yaon—at sa huling
dalaw, iba na ang gwardya at wala na rin ang matanda.
Lumipat na kaya siya ng lugal?Nagkasakit? Sino
kaya ang kapiling niya ngayon? Mga tanong na
bubulwak sa aking isipan, at hindi ito mabubusalan
sapagkat kahit papaano’y nakikita ko ang aking sarili
sa estrangherong ito, ang matandang mangingibig, na
matiyagang sumusunod sa misteryong tinig
ng kanyang salaulang puso.
EDEL GARCELLANO 